با سلامی دوباره به دوستان جدید و قدیمم.

سمیرا میرزا جانی از اعضای قدیمی  انجمن ادبی و درحال حاضر دانشجوی رشته ی ادبیات است. گاهی هم من را قابل می داند و سروده هایش را برایم می فرستد تا بخوانم و اگر شد برایش نقد کنم. حالا می خواهم آخرین شعرش را با کمی دخل و تصرف و البته با اجازه ی خودش برای شما بنویسم که هم با سمیرا و شعرش آشنا بشوید و هم شعرش را نقد کنید. با تشکر .حسن سلمانی

«آیدا...»

آیدا تر از آیدا!

نفس بده من را

سمّی ست این هوا

باد است بیرون آه!

درخت، بی طاقت

موهاش افشان است

باران شده آیدا!

پرنده هایت را

رها رها رها

در آسمان بگذار

در آسمان تنها

با بال ها تنها

آبی تر از پرواز

پر باز می کنیم

 پرواز می کنیم

طوفان شده آیدا!

کنار دست من نشسته ای امّا

نشسته ای و باز

 لبخند می زنی

لبخند بر هرچه

اندوه می زنی

لبخند را بگو قهقهه سر دهد

اندوه را بگو مضحکه کم کند.

شعر از سمیرا میرزا جانی